SheWrite

தமிழ்ப் பெண் கவிஞர்களைப் பற்றிய படமான "SheWrite" பற்றி தியோடர் பாஸ்கரனின் விமர்சனம்.

The filming of poetry
S. THEODORE BASKARAN

This is a recommended viewing for all those who aspire to make films on writers and is a good introduction to the contemporary Tamil literary scene.

SheWrite, colour, 55 minutes, Tamil/ English. Direction: Anjali Monteiro and K.P. Jayashankar. Music: L.Vaidyanathan. Camera: K.P. Jayashankar. Sound: Elangovan.
HOW do you film poetry? What kind of screen visuals can support the lines of a poem?
How do you marry the medium of print and film? Two Mumbai-based filmmakers have taken on this challenge and have successfully demonstrated how it can be done. Anjali Monteiro and K.P. Jayashankar have made a short film titled "SheWrite", on four young Tamil poets, all women.

Women poets have been part of Tamil literary history from the earliest times. Kakaipadini lived and wrote during the Sangam age and her works form part of Akananooru anthology. The much-quoted Avvaiyar's poems are also there. The subject of this film, the four poets, Salma, Kutti Revathi, Sugirdharani and Malati Maitri, have been writing for the past five years and have been published in Tamil literary magazines such as Kalachuvadu, Uyirmai and Puthiya Parvai. Winning critical acclaim, they have been translated widely.

Women and words

When Kutti Revathi, the youngest of them all, brought out her second collection of poems in 2001, she titled it Mulaigal (Breasts). This provoked anger and criticism from some male poets. Obscene calls and threats were directed against the poet. Meanwhile more women poets began writing about the female body. One enraged senior male poet said that if he comes across any one of them, he would slap her. In a TV interview, a writer of film songs said that these writers should be burnt alive. The women point out that when men write bawdy songs or erotic poetry there is no protest. But if a woman writes such lines there is outrage against them. One of the four poets points to the works of the medieval poet Andal and says that erotic poetry is not new to Tamil. I recall that when Ambai (C.S. Lakshmi) started publishing her short stories in the 1970s, she was subjected to similar mean sniping. Now the poets have formed a forum called Anangu (Woman) to meet patriarchal opposition to their works. One of the poets sued the songwriter and extracted an apology. A report of this controversy appeared in a weekly tabloid and it attracted the attention of the two filmmakers. They packed their gear, caught the next flight and made the film in just 10 days.

The film is neatly structured into four parts, one for each poet. Through interviews, images, off-screen voices and titles cards, the filmmakers make their point powerfully. With a hand-held camera and available light, they create a world of cinema verite in which the lines of the poets come alive. Images of teashop, flower vendors, temples, panwallas, rain-drenched streets and rice fields capture the ambience of Tamil Nadu effectively. Some of the visuals created by the filmmakers, such as the three red capsicums, merge imperceptibly with the lines of the poems. The poets are shown in their own surroundings, Salma in a village near Tiruchi, Sugirdharani in Ranipet, Kutti Revathi in Chennai and Malati Maitreyi in Pondicherry. One of the most endearing images of the film is Malati Maitreyi playing pallanguzhi with her daughter Tabitha. A very fine balance is maintained between the images and the lines of the poem recited by the off-screen voice. An additional dimension of the poets that adds to the film is that Salma, the village panchayat president, is a Muslim and Sugirdharani, the school teacher is a dalit. They both discuss these identities on the screen.

The soundscape of the film is another strong point. Music by L.Vaidyanathan comes in unobtrusively and enhances the quality of the images. Care has been taken by him that the bars of his music do not overwhelm the visuals. Other sounds have been imaginatively incorporated to enliven the scenes, such as the muezzin's call from the mosque. Preetham Chakaravarthy reads the poems with empathy.

When I screened this film for a group of university students in a Southern university in the United States recently, the reaction was electric. The sequence that follows Salma's talk about her marriage — two puppets, a male and a female, swirling in the washing machine — attracted notice. This and the conversation between Sugirdharani and her mother on marriage drew a lot of questions.

This is a recommended viewing for all those who aspire to make films on writers and is a good introduction to the contemporary Tamil literary scene. Here is the poem of Kutti Revathi that started the controversy.

Breasts..
Breasts are bubbles, rising
In wet marshlands
I wondrously watched — and guarded —
Their gradual swell and blooming
At the edges of my youth's season
Saying nothing to anyone else,
They sing along
With me alone, always:
Of Love,
Rapture,
Heartbreak To the nurseries of my turning seasons,
They never once failed or forgot
To bring arousal
During penance, they swell, as if straining
To break free; and in the fierce tug of lust,
They soar, recalling the ecstasy of music
From the crush of embrace, they distil
The essence of love; and in the shock
Of childbirth, milk from coursing blood
Like two teardrops from an unfulfilled love
That cannot ever be wiped away,
They well up, as if in grief, and spill over.
(Translated by N.Kalyan Raman)

மீட்சியின் கனவு வழிகிற கண்கள்

ஊழிப் பெருங்காற்றில்
ஒரு எரியும் மெழுகை
சுருங்கிய கைகளில் பொத்தும்
ஒரு பெண்ணின் சித்திரம்
உனை ஞாபகப்படுத்துகிறது அம்மா.

நெருப்பில் உன் உள்ளங்கை
வேகின்ற வாசனை...
நான் பதறுகிறேன்

நீ சொல்கின்றாய் எப்பொழுதும் போல,
"ஒன்றுமில்லை".

அன்பும் துயரமும்
மீட்சியின் கனவும்
வழிகின்ற உன் கண்கள்
ஒரு வடுவெனத் தங்கிப்போகிறது மனதில்.

பிம்பங்கள்

நாம் அந்தக்குமிழை
உடைத்துவிட்டிருந்த கணத்தில்
நமது பிம்பங்களுக்கு
குழந்தைகள் பிறந்திருந்தன.

நம்மிலும் நமது பிம்பங்கள்
நெடுந்தொலைவு பயணித்துவிட்டிருந்தாலும்
முகங்களில் அலுப்பின் சுவடுகளே இல்லை.

காற்றுக்கும் வழியற்று
கோர்த்துக்கிடந்த நமது விரல்களை
பொருள்சார் உலகின் கருணையற்ற
ஏதோ ஒன்று பிரிக்கின்றது.

இயலாமைக்கு ஒப்புக்கொடுத்தவர்களைப் போல
பிரிவிற்கான படிவத்தில்
குற்ற உணர்வு வழிய கையெழுத்திடுகிறோம்.

பள்ளிக்குச் செல்ல மறுத்து
அம்மாவின் கால்களைக் கட்டிக்கொண்டு
அழும் குழந்தையைப் போல்
கதறுகின்றன நமது பிம்பங்கள்.

எனினும் நாம் மிகுந்த
மனத்திண்மை கொண்டவர்கள்...

நெடும் போராட்டத்திற்குப் பிறகு
நமது பிம்பங்களை
பிரிவின் பலிபீடத்தில் ஏற்றி
பலிகொடுத்துவிட்டுத் திரும்புகிறோம்.

நாம் எப்போதும் அமரும் மரத்தடியில்
காற்றுக்கும் வழியற்று
இதழ் கோர்த்துக்கிடக்கின்றன
நமது பிம்பங்கள்.

நாம் செய்வதறியாது திகைக்கிறோம்.

மாநகரம்

மாநகரத்தின்
பிரதான சாலையின் ஓரத்தில்
ஒரு அறுந்த செருப்பென
கேட்பாரற்றுக் கிடக்கிறான் அவன்.

நோய் தின்ற அவனின் மீதியை
மரணம் தின்று கொண்டிருந்தது.

எண்ணற்ற கால்களும்
வாகனங்களுமாய்
அன்பற்று
கடந்து கொண்டிருந்தன அவனை.

வெகுநேரத்திற்குப் பிந்தைய
பெருமழையில்
விறைத்துக் கிடக்கின்றது
அவன் சடலம்...

பெருமழையையும் தாண்டி
மரணம் துப்பிய எச்சில்
மாநகரத்தின் முகத்தில் வழிகின்றது.

அது முன்னிலும் வேகமாய் இயங்குகிறது
அன்பற்றதாக....

நீ, நான் மற்றும் நாம்

பெயரற்ற இழைகளால்
சந்தர்ப்பம் பின்னிய வலையில்
நாம்
சிலந்தியா இரையா?
============
அகாலத்தின் இரவுகளில்
வெறிகொண்டலையும்
கறுப்பு நாயென
நமது வேட்கை.
============
ஒரு கணம் அறைந்து
மறுகணம் முத்தமிட்டுக் கொள்கிறோம்.
============
ஒரு முற்றுப்புள்ளியை நோக்கி
விரைகிறது
நம் வார்த்தைகளற்ற வாக்கியம்.
============
எனை எரிப்பதும்
பின்பு அணைப்பதும்
இதே கண்கள்தான்.
============
உன்னை சந்திக்காத நாளின்
இரவுகளில்
உன் ஞாபகங்களை
கட்டை விரலாக்கிச் சூப்பியபடி
உறங்கிப் போகிறேன்.
============
உன் வியர்வைத் துளிகளுக்காய்
காத்திருக்கிறார்கள்
அமுதத்தைப் புறக்கணித்த தேவர்கள்.
====================
நம் காதலின் மீது
சர்ப்பங்களென ஊரும்
விழிகளின் கூர்மை ஹிம்சிக்கிறது.
====================
பொருள்சார் உலகின்
அத்தனை அவஸ்தைகளும்
கனத்துக் கவிந்தும்
இடுக்குகளில் பூத்துக் குலுங்குகிறது
நம் காதல்.
====================

துயரத்தின் குறிப்புக்கள்

மரணத்தின் குழந்தை
போலும்
துயரங்கள்.

முதிராத சிறுமிக்கு
முதல் உதிரப்போக்குபோல
தொடக்கத்தில் பயமேற்படுத்தின
துயரங்கள்.

இப்போது
துயரமற்ற கணங்கள்
பீதி ஏற்படுத்துவதாய் இருக்கின்றன.

தொடக்கமும்
முடிவற்றதுமான
புதிர் வழித்தடங்களைப் போல
இருக்கின்றன
துயரத்தின் பாதைகள்.

கடந்துபோன துயரங்கள் அனைத்தும்
பிறருக்கானவை போலும்
ஒரு தோற்றத்தை ஏற்படுத்துகின்றன.

தவிர்க்க முடியாதவைகளின் பட்டியலில்
துயரங்கள்
பிரதான இடம் வகிக்கின்றன.

துயரமெழுதும் குறிப்புக்களில்
எவர் பெயரும் விடுபடுவதே இல்லை.

துயரத்தின் சாயல் படியாத
முகங்கள்
முகமூடி தரித்தவை.

துயரத்திற்கான
காரணங்களைப் பொறுத்து
சில கணங்களில் அவை
விரும்பத்தக்கதாயும் இருக்கின்றன.

துயரங்கள் நிதர்சனமானவை
முடிவற்றவையும் கூட....

வேட்கை

வேட்கையின்
ஒளிர்கின்ற கண்களுக்குப்
பயந்து
அகாலத்தின் புதர்களில்
ஒடுங்கிக் கொள்கிறது
மனசு.

மௌனங்களும் அர்த்தங்களும்

பேசாத வார்த்தைகளின்
அர்த்தங்களும்,
பேசிய வார்த்தைகளுக்கு இடையேயான
மௌனங்களும்தான்
நம் காதலை மேலும்
உயிர்ப்புள்ளதாக்குகின்றன.

காத்திருப்பு

அழுகிக் கொண்டிருக்கின்றன
வேர்கள்...
கனிகளுக்கு காத்திருக்கின்றன
கைகள்.

தருணங்கள்

முற்றுப்பெற வேண்டிய தருணங்களில்
நீண்டும்,
நீள வேண்டிய தருணங்களில்
முடிந்தும்,
இன்றளவும் உறைந்துபோன
நமது செல்பேசி உரையாடல்களின்
பெரும்பகுதி
"வைத்துவிடட்டுமா" என்று
சொல்லிவிட்டுப் பேசியவைதான்.

நிகழ்

பகிர்ந்து கொள்ள யாருமற்று
நிராகரிப்பின் வலியோடு
கடந்து கொண்டிருக்கிறது நிகழ்.

நிகழ் கொன்ற பாவத்தின்
நிழல் படரும் முதுமையில்
நாம் அழக் காத்திருப்போம்.

சுயம்

நிதானமாய் யோசிக்கையில்
வாழ்தலுக்கான சமரசங்களில்
என்றோ தொலைந்துவிட்டிருந்தது
சுயம்...
சுயமிழந்த எதுவும் பிணம்தான்.

மரணத்தின் கவிதை

மரணத்தைப் பற்றிய
எனது ஜீவனுள்ள கவிதையை
சாகாத ஒருவருக்கு
தயை கூர்ந்து சொல்வீர்களா
யாரேனும்?

சிட்டுக்குருவி

பரந்த வானம்
பறக்கச் சிறகுகள்
ஆனாலும் இருக்கிறது
சிட்டுக்குருவிக்கு
கூடு திரும்ப வேண்டிய
கட்டாயம்.

வழிகள்

பூக்களுக்கிடையேயான
வண்ணத்துப் பூச்சிகளின்
வழிகளை அறிய நேர்ந்தால்
ஒருவேளை
சொர்க்கத்துக்கான வழி
தெரியக் கூடும்.